Ο Φεβρουάριος και οι καρποί του Τον Φεβρουάριο η φύση μας προσφέρει αρκετά άγρια χόρτα. Αν είμαστε αρχάριοι στην συλλογή άγριων χόρτων με λίγη μελέτη μπορούμε να ξεχωρίζουμε τα πιο συχνά που είναι το ραδίκι (ή ταραξάκο), η παπαρούνα και ο ζοχός . Ένα τοξικό χόρτο που φυτρώνει αυτές τις μέρες και πρέπει να γνωρίζουμε και να αποφεύγουμε είναι το σενέκιο . Αυτόν το μήνα η φύση δε μας προσφέρει αρκετά φρούτα, πέρα από κάποια εσπεριδοειδή, στα οποία όμως, σοφά έχει δώσει τη μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε βιταμίνη C ώστε να αντιμετωπίζονται οι ασθένειες της εποχής. Θεραπευτικοί και φαγώσιμοι καρποί… Αβοκάντο Λεμόνι Μανταρίνι Πορτοκάλι Φαγώσιμα άγρια χόρτα… Ζοχός Τσουκνίδα Λάπαθο Καλόγερος Καυκαλήθρα Παπαρούνα Πετρομάρουλο Ραπανίδα Ρόκα Σκόλυμος Θεραπευτικά βότανα… Βήχιο Ίξος – Γκι Καλέντουλα Ταραξάκο – ραδίκι Φαγώσιμα μανιτάρια… Τρούφα του Μπόρχ Τρούφα brumale Πλ. φέρ...
Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο
Όσπρια – Η καλλιέργεια του Ρεβυθιού Αύξηση που αγγίζει το 30% στα στρέμματα πανελλαδικά, καταγράφηκε μέσα στο 2016 για την καλλιέργεια των ΟΣΠΡΙΩΝ. Ολοένα και ποιο ελκυστική καλλιέργεια φαίνεται να αποτελούν τα όσπρια για τους Έλληνες παραγωγούς. Η προτίμηση και στροφή στην καλλιέργεια των οσπρίων ,επιβεβαιώνεται και από τα πλέον αξιόπιστα στοιχεία του ΟΣΔΕ. Σύμφωνα με αυτά, το 2016 σπάρθηκαν στη χώρα μας συνολικά 266.694 στρέμματα με (βρώσιμα) ρεβίθια, φακές και φασόλια, νούμερο που σηματοδοτεί μια αύξηση άνω του 27% σε σχέση με έναν χρόνο πριν. Παρακάτω λοιπόν, θα προσπαθήσω να προβώ σε έναν σύντομο και περιγραφικό οδηγό ανάλυσης της καλλιέργειας του ρεβιθιού. Τα ρεβίθια ή αλλιώς ερέβινθοι, ανήκουν στο είδος Cicer arietinum. Ποικιλίες Οι ποικιλίες που συναντάμε διακρίνονται αναλόγως του μεγέθους του σπόρου σε α) μικρόσπερμες όπου το βάρος 1000 σπόρων ζυγίζει από 100 έως 350gr β) μεσόσπερμες ( 350 – 400gr ) και γ) μεγαλόσπερμες ( >400gr ). Oι ελληνικές πο...
Ιστορίες για αγριογούρουνα Η διαχείριση ενός είδους που κάνει δυναμική επανεμφάνιση στην ελληνική ύπαιθρο Του Δημήτρη Μπούσμπουρα * Στον τέταρτο άθλο ο Ηρακλής έπιασε τον φοβερό ερυμάνθιο κάπρο. Τον πήγε στον Ευρυσθέα κι αυτός κρύφτηκε σ’ ένα πιθάρι από τον φόβο του. Στην συνέχεια σε ιστορικούς χρόνους το είδος εξαφανίστηκε από την Πελοπόννησο, όπως εξαφανίστηκε η αρκούδα, ο λύκος και ο λύγκας. Προφανώς, αυτό ήταν αποτέλεσμα της καταστροφής των δασών, για την επέκταση των καλλιεργειών ή από πυρκαγιές, και του εντατικού κυνηγιού. Όταν μετά την δεκαετία του ’70 οι αγροτικές καλλιέργειες στα ορεινά άρχισαν να εγκαταλείπονται και τα δάση και οι λόγγοι (θαμνώνες αειφύλλων με πουρνάρια και άλλα είδη) άρχισαν να επανέρχονται, οι συνθήκες για την άγρια ζωή έγιναν πολύ καλύτερες. Μετά το 1980, κάποιοι κυνηγετικοί σύλλογοι άρχισαν να απελευθερώνουν αγριογούρουνα στην Αρκαδία. Ο πληθυσμός αυξήθηκε, επεκτάθηκε σε όλες τις ορεινές περιοχές και άρχισε να κάνει ζημιές σε...
γιατι δεν γραφετε διαστασεις???
ΑπάντησηΔιαγραφή